Fly4free.pl

Kolejny raz kiedy żałujemy, że nie mamy roweru.


Na końcu parku jest też mała oaza ze sztucznym jeziorkiem. Park posiada restaurację i pole namiotowe(koszt 50NIS), jednak trzeba się tam zameldować w godzinach otwarcia parku. W cenę biletu wliczona jest też buteleczka, która możemy sami wypełnić kolorowym piaskiem dostępnym w oazie (region posiada piasek w unikalnych kolorach - czarny, czerwony, żółty, zielony)


Czasami widząc co się dzieje na polskich szlakach, żałuję, że nie dają takich znaków ;)


Po opuszczeniu Parku, kierujemy się na tereny pustynne. Pustynia Negew leży na wysokości od 500 do 900 metrów n.p.m. i zajmuje teren ok. 40% powierzchni całego Izraela.


Martwi nas jednak fakt, że nie uzupełniliśmy baku paliwa przy wyjeździe z Eilat,a od dłuższego czasu nie mijamy żadnej. Mijamy natomiast znaki ostrzegawcze takie jak ten.


Na pustyni można spotkać pozostałości minionych wojen, jak porzucone czołgi. Jednak dużo ciekawsze są odbywające się tam ćwiczenia i tymczasowe bazy wojskowe


Przed wyjazdem czytaliśmy ostrzeżenia, żeby jadąc po pustyni unikać terenów wojskowych, a jak już znajdziemy się w ich pobliżu pod żadnym pozorem nie robić zdjęć. My jednak idziemy o krok dalej ;) Po prawej mijamy liczne manewry wojskowe, natomiast po lewej widzimy jakieś zabudowania... wygląda jak baza wojskowa... ale dlaczego wyjeżdżają stamtąd autobusy? Mh... jedziemy sprawdzić;) na wjeździe witają nas uśmiechnięci żołnierze obu płci :) Zwiedzić bazy wojskowej nam nie pozwolą, ale wyciągają smartfony i szukają najbliższej stacji benzynowej... nie ma łatwo... kreski w baku spadają, a do najbliższej stacji ok. 70km... no cóż najwyżej będziemy pchać. Na koniec jeszcze pamiątkowa fota.


Żegnamy się i odjeżdżamy :)


Wszystko pięknie i ładnie, tylko teraz już nie tylko pali nam się rezerwa, ale zaczyna mrugać w przyspieszonym tempie. Wierzyć w cuda... na horyzoncie widzimy miasto, ale żeby nie było za łatwo po drodze czeka nas stroma wspinaczka.


Ledwo dysząc samochód wdrapuje się na górę i tu sprzyja nam los, zaraz za zakrętem mamy stację benzynową. Możemy zatem spokojnie podziwiać krater Ramon z najbardziej znanego punktu widokowego. Zgodnie ze znalezionymi informacjami, krater ma długość 40 km i od 2 do 10 km szerokości









jest i ruska ekipa filmowa


Mitzpe Ramon Visitors Center Centrum turystyczne znajduje się na samym skraju krateru Ramon. Docieramy jednak zbyt późno (czynny do 15.30) by zwiedzić go od środka z kolejnym bilecikiem zielonej karty. Podobno przez okno Centrum oraz z tarasu widokowego na dachu budynku rozpościera się piękny widok na krater. Polecamy także inny punkt widokowy w Mitzpe Ramon, stojąc przy Visitors Centre zwróceni tyłem do krateru po prawej stronie widzimy małe wzgórzer. Można się tam przejść wzdłuż krateru lub podjechać samochodem. W środku drogi nad kraterem zwisa tzw. „ptasi balkon”, z którego roztacza się kolejny widok na krater. My jednak korzystamy z wspomnianej małej platformy obserwacyjnej zainstalowanej na szczycie skały w południowej jego części.




Idealne miejsce na urządzenie koleżeńskich spotkań przy piwie broni ;)


W Mitzpe Ramon znajdziemy jedno z niewielu gospodarstw spoza Ameryki Południowej, gdzie hoduje się alpaki. My tam nie docieramy ale może komuś się przyda. Na farmie można kupić jedzenie, a następnie osobiście karmić alpaki.
My tymczasem postanawiamy nakarmić się sami. W internecie szukamy namiarów na jakąś knajpkę, jednak po dotarciu na miejsce ceny skutecznie odstraszają. Z pomocą przychodzi Pani ze sklepiku obok i wskazuje nam drogę do innej sympatycznej, tańszej jadłodajni. Zaczyna się dobrze, na wejściu wita nas taki widok... :) niestety nietani:(


Jednak aby nasycić żołądki wydajemy ok 40NIS/os za porcję makaronu :)


Robimy jeszcze małe zakupy spożywcze w pobliskim sklepie i ruszamy dalej, planując nocleg gdzieś w okolicach Ein Avdat.
Zaraz przy skręcie z głównej drogi na drogę prowadzącą na górna platformę widokową Ein Avdat (Ok 2km za McDonald), jest mały parking dla samochodów i piknikowy skrawek zieleni. Mh... dobre miejsce... ale czekaj, czekaj jest dopiero 21.45... postanawiamy więc jechać dalej. Zgodnie z wskazówkami za jakieś 3 km ma być pole namiotowe. Może chociaż raz rozbijemy się jak należy.


Jednak znak zakaz spożywania alkoholu i cena 50NIS/os powodują, że wracamy w pierwotne miejsce i tradycyjnie rozbijamy się po 22 :)
Niska temperatura, zakupione wino oraz brak ochoty na sen powodują, że rozpalamy kolejne ognisko w Izraelu :)


a tak rano wygląda nasz "hotel" z tej nocy


Dobranoc, cdnNoclegownia fajna, po ognisku zasnęliśmy jak dzieci. Jedyny minus tego miejsca to brak łazienki. Podzieliliśmy się na dwie grupy i jednak podgrzała wodę do mycia na ognisku, druga część pojechała się umyć do McDonald. Jednak żadna z grup nie wstrzeliła się w dziesiątkę ze swoim wyborem. Grupę ogniskowa spod prysznica przepędziło stado pędzących kóz, natomiast grupa McDonald została zamknięte drzwi restauracji. Na szczęście obok była inna kafejka z zamykaną umywalką :) Czyści możemy ruszać dalej, a daleko nie mamy bo zaczynamy od parku Ein Avdat (Ein Owdat). Dla zainteresowanych zaraz obok McDonald jest wejście do Parku Avdat czyli starożytnych ruin miasta leżącego na szczycie góry, oczywiście częściowo zrekonstruowanych. Można tam zdziurkować kolejny kuponik zielonej karty lub zapłacić ok 30NIS za wstęp. Na szczycie wzgórza zachowały się pozostałości starożytnego miasto Avdat, przez który przebiegał kiedyś ważny szlak handlowy łączący jordanie ze Strefą Gazy. Przypuszczalnie ze szczytu rozciąga się całkiem przyjemny widok na całą równinę Avdat. Niestety drogą głosowania zrezygnowaliśmy z odwiedzin tego miejsca. Parku Narodowego Ein Avdat już nie omijamy. Spacer po kanionie rozpoczynamy od platformy widokowej w górnej jego części. Chwile spacerujemy w tamtych okolicach, natrafiając na tabliczki z zakazem wejścia z racji podobno licznie żyjących tam zwierząt. My jednak na żadne nie natrafiamy.


Kusi nas aby zejść ścieżką w dół kanionu. Jednak zakaz wstępu z informacją o tym, że ścieżka jest jednokierunkowa oraz krzyczący za nami „biletowy” sprawiają, że decydujemy się pojechać samochodem na dno kanionu. Wejście do Parku równa się kolejny kuponik zielonej karty lub coś ok 30 NIS. Pan podnosi szlaban i umożliwia jazdę samochodem jeszcze jakieś 3km w dno kanionu, aż do kolejnego szlabanu. Szlak turystyczny jest bardzo prosty i wiedzie dnem głębokiego, wąskiego i malowniczego kanionu wyrzeźbionego przez wodę.


Na końcu drogi po dnie kanionu znajduje się zbiornik wodny zasilany przez podziemne źródła.




My wspinamy się wyżej na tyle na ile pozwala dwukierunkowa ścieżka, a niestety nie pozwala na wiele. Po krótkim rzucie oka na kanion z kolejnego już punktu widokowego obieramy ścieżkę powrotną do parkingu. Jeśli poszlibyśmy dalej po samochód musielibyśmy teleportować telepatycznie:)


Wyjeżdżając z rezerwatu, można odwiedzić mały park w okolicach kas biletowych, w którym znajduje się grób jednego z założycieli Izrael – Dawida Ben Guriona. My opuszczamy park i udajemy się w kierunku kibucu Sede-Boqer, który jednak tylko mijamy. W drodze do Be'er Sheva zastanawiamy się jeszcze czy nie zboczyć z drogi i podjechać do Dimona czyli kolejnego miasta Pustyni Negew. Z informacji znalezionych przed wyjazdem znajduje się tam osiedle czarnych Żydów przybyłych z Etiopii, którzy izolują się od reszty społeczeństwa, sami produkują podstawowe środki potrzebne do życia. Kolejnym argumentem za, było Nuklearne Centrum Badawcze Negew znajdujące się w odległości 10km do Dimona. Izrael nigdy nie potwierdził i nie zaprzeczył, że posiada broń atomową. Jeśli jednak bomba istnieje to prawdopodobnie zbudowano ją tu;) Oficjalnie, mówi się o budowie reaktora jądrowego, który miał służyć do celów pokojowych. Niestety po raz kolejny droga głosowania musimy zrezygnować z odbicia z planowanej trasy, wolą leniuchować na najładniejsze plaży Morza Śródziemnego w Izraelu jedziemy więc zgodnie z planem i udajemy się do kolejnego punktu czyli Parku Beit Guvrin.

Po drodze mijamy jeszcze „pole namiotowe”… a co, na środku ronda;) a my się zastanawialiśmy czy można w Parku:)


Tutaj zostawiamy ostatni bloczek naszej Zielonej Karty, w zamian za co dostajemy mapę z zaznaczonymi najważniejszymi, dostępnymi dla zwiedzających jaskiniami. Park obejmuj swym obszarem zielone wzgórza okolicy, 1250 akrów. W okolicy podobno znajduje się około tysiąca jaskiń, jednak dla zwiedzających dostępne jest tylko kilka. Na takim niepozornym terenie


Powstanie jaskiń było możliwe dzięki miękkiej kredzie, z których zbudowane są skały, a która dość łatwo poddaje się erozji. W dawnych czasach umożliwiło to także wpływ człowieka na tutejszy krajobraz. Mogli oni drążyć w tych wzgórzach tunele oraz podziemne komnaty. Bo podobno większość jaskiń połączona jest podziemnymi rozległymi korytarzami. Jaskinie służyły jako magazyny, miejsca pochówku, kryjówki czy gołębniki. Znajduje się tam też jaskinia zwana polską. Zgodnie z legendą to tutaj schronili się żołnierze Generała Andersa, a na środku groty znajduje się głaz, na którym wyryte się napisy związany z Polską. Odwiedziliśmy też jaskinie, która była wykorzystywana do hodowania gołębi. Kolejna jaskinia to tak naprawdę system połączonych ze sobą jaskiń, którymi odwiedzający mogą przemieszczać się pod ziemią tak jak kiedyś z nich korzystano, a wyjście jest tylko kilka metrów od wejścia. Sidonian Burial Caves to miejsce pochówku ze zrekonstruowanymi malowidłami ściennymi. Jaskinia bell z nr 14 to z kolei seria jaskiń, z których największe ma ponad 5 metrów wysokości, a zostały wykute w skale w kształcie dzwonu. Na terenie Parku można zobaczyć także Rzymski Amfiteatr.








Na koniec, podgląd na szlak pieszy, bądź samochodowy ;)


Kierunek plaża. I to nie byle jaka, zgodnie ze znalezionymi informacjami podobno najładniejsza na tym wybrzeżu :) I tak lądujemy w Nizanin, plaży pomiędzy miastami Aszdod i Aszkelon. Dotrzeć tu można tylko własnym środkiem transportu, a jakie czeka nas zdziwienie gdy jakieś 2km przed plażą zastajemy „szlaban i pana kasjera. Wstęp mimo, że już godzina popołudniowa to koszt 12 NIS/os. Ale skoro już tu jesteśmy to wjedziemy. I tak lepsza to oferta niż wstęp na brudny zalew Kryspinowski w Krakowie ;)


Jednak miejsce nie zaskakuje, owszem jest ładnie, szeroka piaszczysta plaża, dużo mniej zatłoczona, niż jak się później okaże w Tel-Awiw. Jednak sanitariaty pozostawiają wiele do życzenia, bo tak naprawdę to prędzej bym powiedziała, że ich nie ma. Z łazienki nikt nie odważył się skorzystać… mimo, że nasza podróż w luksus jak do tej pory nie obfitowała.
Sama plaża wygląda już znacznie lepiej, dlatego postanawiamy zrobić mały piknik ;)


by później udać się na krótki spacer i znaleźć takie cudo… muszelkowe wybrzeże ;)


jest pięknie… yupi!


Zanim jednak udamy się do Tel-Awiw, postanawiamy nadrobić parę kilometrów i odbić w kierunku Strefy Gazy… nie wiemy jak daleko uda nam się podjechać, co zobaczymy… ale ciekawość bierze górę… na tyle, że nie zastanawia nas dlaczego na ostatnim skrzyżowaniu wszyscy jadą w lewo, a tylko my prosto i na tyle, że nie zauważamy dwóch takich znaków jak poniżej (te odnajdujemy dopiero w Polsce oglądając zdjęcia :D) …


tylko jedziemy dalej… do samego przejścia… (i tu kolejny znak, który dostrzegamy po fakcie - zakaz fotografowania ;)
Zaskakuje nas panująca tam cisza i pustka. Butki wartownicze są opustoszałe, na przejściu nie ma żadnego strażnika tylko zamknięta brama… jednym słowem nikogo, tylko my.






jednak po opuszczeniu tego miejsca, znając jego historię odczuwamy dziwną ulgę…

Do Tel-Awiwu docieramy po 19… więc jest zdecydowanie za wcześnie na szukanie noclegu… dlatego udajemy się na krótki spacer.
Jako zwolenników rowerów, takie obrazki przyciągają naszą uwagę, Santa Cruz w nocy, na pustkowiu, sam… w Polsce zniknąłby po 10 min, a tam spokojnie spędza noc. Pozazdrościć…


Postanawiamy przysiąść na kawce i przeglądnąć booking.com. Tutaj poddajemy się trendowi znajomych i decydujemy się na szukanie jakiegoś hostelu. Jako, że jest już późno, jest piątek… wyboru nie mamy za dużego, większość hosteli jest już zajęta. I tak trafiamy na ostatnie 4 miejsca w Black&Wild Boutique Hostel (http://www.booking.com/hotel/il/black-a ... el.pl.html). Jednak zanim wyruszymy na poszukiwanie hostelu spotyka nas niemiły akcent w barze. Przy zamówieniu 3 kaw i jednego soku rachunek jest zdecydowanie za wysoki. Co się okazuje, w menu widnieje cena X za cappuccino, jednak nie pytając nikogo o zdanie doliczają 8NIS za bitą śmietanę na tej kawie, której nikt nie zamawiał! Płacimy ale napiwku już nie zostawiamy. Na co Pani zwraca nam delikatnie uwagę, że napiwek to jej pensja. Hmm. Trudno… dostała bitą śmietanę x2 jako napiwek. Zabieramy rzeczy, wychodzimy i gdy już spokojnie idziemy ulicą słyszymy, że ktoś biegnie za nami i krzyczy… pani kelnerka biegnie jeszcze raz upomnieć się o napiwek... to tyle… ;)
Docieramy do hostelu. Zdecydowanie polecamy. Bardzo czysto, miła obsługa i za łóżko w pokoju wieloosobowym płacimy ok 25USD/os. Zmęczeni udajemy się tylko do pobliskiego supermarketu po wino i piwa. Resztę wieczoru spędzamy w hostelowym korytarzu w towarzystwie amerykańskiego artysty-malarza, który od kilku miesięcy stacjonuje w Tel-Awiw, pozdrawiamy ;)


Na dziś kończymy by w kolejnym, ostatnim już odcinku powrócić z istnym zwierzyńcem;) Chyba nikt tego nie czyta ale skończymy, a co!;) dobranoc :)
Mamy tylko niespełna jeden dzień w Tel-Awiw, mimo to decydujemy się zrezygnować ze spaceru po wszystkich dzielnicach Tel-Awiw na rzecz Parku safari w Ramat Gan. Początkowo mieliśmy spędzić tam max. 2h… ale chyba wsiąkło nas na trochę dłużej:D Park safari to namiastka afrykańskiej, dzikiej przyrody. Blisko 100 hektarów powierzchni i 1600 zwierząt różnych gatunków sprawia, że jest on największym zoo w tej części świata. Nie jest tanio, bo jednorazowy bilet to koszt to 64NIS/os i najlepiej mieć własny samochód, jeśli nie jest dodatkowa opłata 7NIS/os za busy. Więcej info tutaj (http://www.safari.co.il/). Postanawiamy być tam pierwszymi klientami i przekroczyć bramy o 9 czyli w momencie otwarcia. I to była najlepsza decyzja… to co działo się jak wyjeżdżaliśmy, co najmniej jakby rozdawali tam darmowe hamburgery.
Na dzień dobry, witają nas leniwe hipice, na tyle leniwe, że podziwiamy tylko ich grzbiety wystające z wody.


Nosorożce już bardziej się z nami asymilują ;)


jedziemy dalej… ale co jest, miało być safari, a tu parking dla samochodów i zwykłe zoo… ale jakie zoo
na początek trochę ptactwa ;)